Όπως έχω πει χιλιάδες φορές, “φέτος πρέπει να είναι μια από τις πιο δυνατές χρονιές για τα videogames”. Δεν ξέρω αν άξιζαν όλα, όμως αν άνοιγε κανείς ένα βιβλίο και διάβαζε τα περιεχόμενα, θα έλεγε πως δεν πρέπει να μείνει κανείς παραπονεμένος.
Uncharted 4, Overwatch, Inside, Titanfall 2, Mafia 3, Watch Dogs 2, Battlefield 1, Dishonored 2, Last Guardian, Hitman, Firewatch, με την λίστα να μην έχει τελειωμό. Προσωπικά δεν κατάφερα να δοκιμάσω όλα αυτά τα παιχνίδια, όμως τουλάχιστον έχω εμπειρία σε πάνω από το 60% των φετινών παιχνιδιών και νιώθω, πως ίσως κάτι λείπει από την εξίσωση.
Βάζοντας τα δισκάκια στο PS4 για να παίξω (γιατί πλέον στο PC είναι σχεδόν τα πάντα digital) έχω μια αίσθηση νοσταλγίας. Μπορεί να είναι ιδέα μου, όμως όταν ήμουν μικρός και έπαιζα παιχνίδια, δεν κοιτούσα τα γραφικά. Αν ένα παιχνίδι ήταν διασκεδαστικό, δεν βασάνιζα τον εαυτό μου με λεπτομέρειες σχετικά με τα γραφικά, την ανάλυση και τα fps. Όχι ότι το κάνω σήμερα, όμως είναι ένα 20% της κρίσης μου για το αν αξίζει σε γενικές γραμμές ένα παιχνίδι.
Τα σημερινά παιχνίδια μου δίνουν μια αίσθηση φούσκας. Ακόμη και τα πιο δυνατά έχουν ελλείψεις. Είτε αυτό είναι ιστορία, gameplay, χειρισμός, bugs, φτωχό περιεχόμενο, σχεδόν όλα τα σημερινά παιχνίδια χάνουν με ελάχιστες εξαιρέσεις.
Εντάξει δεν λέω πως τα παλιά παιχνίδια ήταν χρυσάφι και δεν είχαν λάθη, μπορεί απλώς να μην τα παρατηρούσα επειδή υπήρχε το αίσθημα του εντυπωσιασμού και δεν είχα δει πολλά παιχνίδια. Όμως, δεν γίνεται μερικές εταιρίες να επιτυγχάνουν τη δημιουργία ενθουσιασμού όπως τότε και άλλες απλά να μην το αγγίζουν.
Για παράδειγμα, σχεδόν όλα τα παιχνίδια της Rockstar έχουν κάτι να σου πουν και μια εμπειρία να προσφέρουν, χωρίς τα προαναφερθέντα προβλήματα να σε εμποδίζουν κατά την διάρκεια. Στην συνέχεια η Naughty Dog, με τα Uncharted, Crash Bandicoot και Last of Us αποτυπώνουν όλο το μεράκι και την δουλειά της εταιρίας επάνω στο παιχνίδι. Η Campo Santo, με το Firewatch προσέφερε μια αξέχαστη εμπειρία, και είναι ένα από τα παιχνίδια που κρίθηκε λίγο άδικα, ενώ ήταν μια ιστορία που θα μου μείνει χαραγμένη στο μυαλό.
Από την άλλη έχουμε παιχνίδια που τους λείπει ψυχή είτε δεν ολοκληρώθηκε το αρχικό πλάνο τους. Δυστυχώς σε αυτή την κατηγορία πέφτει το Mafia 3. Όχι γιατί δεν έχει ψυχή..η ψυχή των συγγραφέων ίσως να είναι το μοναδικό που το σώζει. Έχεις μια ιδέα απίστευτη για παιχνίδι, ξεκινάς να την υλοποιήσεις, υπόσχεσαι τόσα πολλά στην αρχή του παιχνιδιού, όμως αποτυγχάνεις να βυθίσεις τους παίχτες στον κόσμο, λόγω έλλειψης ζωής, επιλογών και gameplay μηχανισμών σε open world παιχνίδι. Παρόμοια κατάσταση ήταν και το φιάσκο του No Man’s Sky. Αυτή την φορά είχαμε την δημιουργία υπερβολικού hype για κάτι που δεν έστεκε τελικά και ήταν ένα απλό world exploration παιχνίδι, με μάλιστα φτωχούς μηχανισμούς.
Τελικώς για εμένα το gaming του 2016 ήταν εντάξει, όχι όμως τόσο καλό όσο περίμενα. Από την μία πλευρά η βιασύνη των εταιριών και από την άλλη η τεράστια ζήτηση του κόσμου για περισσότερα “δυνατά” franchise, έκαναν το 2016 μια ακόμη χρονιά που η μαζική παραγωγή προϊόντων και όχι ολοκληρωμένων παιχνιδιών που έχουν κάτι να πουν ή απλά να διασκεδάσουν.
Ας ελπίσουμε πως το 2017 θα φέρει την αλλαγή, με το Assassin’s Creed για πρώτη φορά να ακούει το κοινό και να κάνει ένα διάλειμμα για φρεσκάρισμα της σειράς και πιθανότατα της μηχανής γραφικών της Ubi. Μακάρι στοιχήματα όπως Assassin’s Creed και Death Stranding να πετύχουν ώστε να δοθεί έμφαση στην ποιότητα και όχι τόσο στην ποσότητα.
Υ.Γ. Επειδή δεν μίλησα για τις κονσόλες-αναβαθμίσεις PS4 Pro και Xbox Scorpio, πιστεύω ήταν μια άσχημη μέρα για τις κονσόλες ως format, καθώς αυτό δείχνει την τελευταία ίσως πνοή της κονσόλας όπως την γνωρίζουμε. Καλές Γιορτές και εύχομαι σε όλους τα καλύτερα για το νέο έτος!
Δες περισσότερα παρόμοια άρθρα:
Ένας συντάκτης αναρωτιέται – DLC ορ νοτ DLC;
Ένας συντάκτης αναρωτιέται – Δηλαδή τώρα πρέπει να πάρω καινούρια κονσόλα;
Ένας συντάκτης αναρωτιέται – Μπορεί ένα παιχνίδι να είναι ατέλειωτο;
Ακολουθήστε το Videogamer.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις και τα νέα
