Μία… πολυπόθητη εκπλήρωση φαντασιών
Ένα παιδί κρατάει σφικτά από το χέρι την μητέρα του. Περπατάει δίπλα από πέτρες διαβρωμένες από τον χρόνο, έχοντας σκαλισμένα πάνω τους αμέτρητα γεγονότα. Πόλεμο, αλλαγή εξουσίας, αλλαγή εποχής. Ασήμαντες…. «πέτρες» που έτυχε να βρεθούν στο σημείο που όλα έλαβαν χώρα. Το παιδί ξαφνικά νιώθει κάτι περίεργο. Οι «πέτρες» αρχίζουν να μεγαλώνουν, να επισκευάζονται, να σχηματίζουν βήμα προς βήμα ολοκληρωμένα κτίσματα. Ταπεινές κατοικίες, μεγαλοπρεπή ανάκτορα, ναοί, που συνιστώνται ολόκληροι από λευκό μάρμαρο, αφιερωμένοι σε θεούς μίας άλλης εποχής. Το περιβάλλον ολόκληρο αρχίζει να αποκτά ζωή! Άνθρωποι με μανδύες περπατούν τριγύρω, στρατιώτες πάνω σε άλογα καλπάζουν προς το καθήκον τους! Το παιδί ακούει έναν ήχο, κοιτάει στον ουρανό και αντικρίζει έναν περήφανο αετό να δίνει το παρόν σε όλα τα πλάσματα που βρίσκονται κάτω από το άνοιγμα των φτερών του. Το παιδί κατεβάζει ξανά το κεφάλι του, αλλά το μόνο που βλέπει τώρα είναι «πέτρες», άψυχες και βαρετές. Απογοητευμένο συνεχίζει να ακολουθεί τη μητέρα του και κατευθύνεται προς την έξοδο του αρχαιολογικού χώρου…
Μία εκθαμβωτική αναβίωση του αρχαιοελληνικού κόσμου
Αυτό που πετυχαίνει με κλειστά μάτια η Ubisoft είναι η δημιουργία αχανών εικονικών κόσμων που σφύζουν από λεπτομέρειες και δραστηριότητες. Αυτή τη φορά όμως φαίνεται πως η εταιρεία ξεπέρασε κάθε προσδοκία, καθώς κατάφερε να κατασκευάσει μία προσομοίωση, σχεδόν ολόκληρου του Ελλαδικού χώρου, στην εποχή του Πελοποννησιακού Πολέμου. Το περιβάλλον παρουσιάζει μεγάλη ποικιλία, καθώς ο παίκτης αντικρίζει χιονισμένα βουνά, καταπράσινες πεδιάδες, φθινοπωρινά τοπία και φυσικά τα καταγάλανα νερά του Αιγαίου Πελάγους. Εξαιρώντας ίσως τον υπερβολικά ανοιχτόχρωμο και τροπικό τρόπο αναπαράστασης μερικών Κυκλαδικών νήσων, όπως η Μύκονος και η Δήλος, το Assassin’s Creed Odyssey μας δίνει με όσο πιο ακριβή τρόπο γίνεται την Αρχαία Ελλάδα που φανταζόμασταν κάποτε με αυτήν την ανεξέλεγκτη φαντασία ενός παιδικού μυαλού. Όταν αναφερόμαστε όμως στον κόσμο ενός παιχνιδιού, φυσικά δεν γίνεται λόγος μόνο για το περιβάλλον, την ακρίβεια και την ομορφιά του. Ο ανοιχτός αυτός κόσμος είναι γεμάτος ζωντάνια, ελευθερία και σου δημιουργεί μία ασταμάτητη διάθεση για εξερεύνηση. Άνθρωποι υψηλού κύρους και μορφωτικού επιπέδου βρίσκονται σε περιοχές όπως η Πνύξ της Αθήνας και πραγματεύονται τα τρία μέρη της τραγωδίας, ηθοποιοί προβάρουν τις παραστάσεις τους στην Επίδαυρο, αθλητές εξασκούνται στο παγκράτιο στην Ολυμπία αλλά και σκλάβοι περιπλανώνται στους δρόμους των πόλεων εκτελώντας τις εντολές των… ιδιοκτητών τους. Συνεπώς, ο κόσμος του παιχνιδιού μας δείχνει, απλά και μόνο από την παρουσίαση του, την κοινωνική διαστρωμάτωση της εποχής, με τον πιο φυσικό και αυθόρμητο τρόπο.
“Ομήρου… Assassin’s Creed Odyssey”
Η ιστορία μας ακολουθεί την Κασσάνδρα ή τον Αλέξιο, ανάλογα με την επιλογή σας στην αρχή του παιχνιδιού. Ο χαρακτήρας ξεκινώντας από την Κεφαλονιά, τον τόπο που μεγάλωσε και εξελίχθηκε σε ισχυρό μισθοφόρο, αναζητά το πεπρωμένο του, κυριολεκτικά από άκρη σε άκρη, σε ολόκληρη την Ελλάδα. Έχοντας αποστασιοποιηθεί τελείως από την οικογένεια του εξαιτίας των αδίστακτων και απαρχαιωμένων Σπαρτιάτικων νόμων, κρυφή του επιθυμία είναι να ξαναβρεί την οικογένειά του και να τους συμπεριφερθεί ανάλογα με τον τρόπο που θα επιλέξετε εσείς. Πρόκειται για ένα καλά δομημένο οικογενειακό δράμα, μία εκσυγχρονισμένη Ομήρου Οδύσσεια, καθώς ο πρωταγωνιστής αντιμετωπίζει πολυάριθμα προβλήματα και δυσκολίες μέχρι να φτάσει στην δική του «Ιθάκη». Ορισμένες φορές βλέπουμε ακόμα και χρήση τεχνικών όπως η επική ειρωνεία, (όπου ο θεατής γνωρίζει ένα περιστατικό, ενώ ο πρωταγωνιστής έχει προσωρινά πλήρη άγνοια) κάτι το οποίο μας εντάσσει όλο και περισσότερο στο κλίμα ενός ομηρικού έπους. Αποτελεί μία πολύ ενδιαφέρουσα ιστορία με συναισθηματικά έντονες στιγμές και απρόσμενη έκβαση σε ορισμένα σημεία, η οποία παρόλα αυτά έχει μία αδύναμη αρχή που δεν σαγηνεύει απευθείας τον παίκτη ως προς τον τομέα του story. Η προσωπική ιστορία του χαρακτήρα συνδέεται με πολύ φυσικό τρόπο με την εξέλιξη των ιστορικών γεγονότων εκείνης της χρονικής περιόδου. Πολύ συχνά θα έχετε την ευκαιρία να αλληλεπιδράσετε με σπουδαία ιστορικά πρόσωπα, κάτι το οποίο επιτυγχάνει, με έμφαση στην ιστορική ακρίβεια, την σκιαγράφηση των χαρακτήρων αυτών των προσώπων, όπως τους γνωρίζει η ανθρωπότητα του σήμερα από τα αρχαία κείμενα και τις μαρτυρίες που έχει στη διάθεση της. Αν κάποιος απορεί γιατί ο Σωκράτης δεν ήταν ιδιαίτερα συμπαθής στα μάτια των Αθηναίων πολιτών, θα του λύσει την απορία η ελαφρώς ενοχλητική διαλλακτικότητα του και η πάντοτε διπλή οπτική του σε όλων των ειδών συζητήσεις.
Πέρα από το βασικό “Family” Questline, ο παίκτης θα βρει πληθώρα περιεχομένου τόσο σε side quest όσο και σε παράλληλα Questlines που αφορούν το main story. Με το που ακούσει κάποιος τη λέξη «πληθώρα», τις περισσότερες φορές κατακλύζουν το μυαλό του αμφιβολίες για το ύψος της ποιότητας που θα έχει το περιεχόμενο, καθώς όπως λέει και ένα αρχαίο ρητό, η ποσότητα δεν ισοδυναμεί απαραίτητα σε ποιότητα. Ευτυχώς, το Assassin’s Creed Odyssey δεν απογοητεύει σε αυτόν τον τομέα, καθώς ακόμη και τα περισσότερα side activities έχουν μία δική τους ενδιαφέρουσα ιστορία να πουν, δίνοντάς μας έντονα The Witcher 3 vibes. Αυτό δεν αποτελεί κάτι το αρνητικό τη στιγμή που εκτελείται σωστά και δημιουργεί συνεχώς στον παίκτη την αίσθηση της περαιτέρω εξερεύνησης αυτών των παράπλευρων ιστοριών, οι οποίες αποτελούν και ένα ευχάριστο διάλειμμα από το συναισθηματικά φορτισμένο κλίμα της βασικής ιστορίας.
Όσον αφορά την Assassin’s Creed ιστορία βρίσκεται, καλώς η κακώς, στο παρασκήνιο, χωρίς αυτό βέβαια να υποβαθμίζει την σημασία της. Η επικέντρωση στην αναζήτηση των First Civilization artifacts είναι έντονη και εκφράζεται με έξυπνο και εντυπωσιακό τρόπο κάνοντας τον παίκτη να ανυπομονεί για την έκβαση της υπόθεσης, τόσο μέσα στο Animus όσο και στο Present day κομμάτι. Η ιστορία σε αυτό το κομμάτι είναι ικανοποιητική αλλά θα μπορούσε να δοθεί ακόμα περισσότερη έμφαση. Κλείνοντας την ανάλυση του storytelling τομέα, αξίζει να τονίσουμε πως η αλλαγή κλίματος από την, ανακυκλωμένη πλέον, διαμάχη μεταξύ Assassins και Templars, προσδίδει έναν αέρα φρεσκάδας στη σειρά που είναι πλήρως αποδεκτός.
Διλήμματα… παντού!
Το νεοεισαχθέν και πολύ σημαντικό στοιχείο του Assassin’s Creed Odyssey είναι η δυνατότητα της επιλογής. Βαδίζοντας πλέον στους χώρους των κλασικών RPG ο χαρακτήρας καλείται να επιλέξει πως θα εξελιχθούν οι περισσότερες καταστάσεις… κάτι το οποίο δεν είναι απόλυτα θετικό. Η πρώτη και πιο σημαντική επιλογή του παιχνιδιού είναι η επιλογή χαρακτήρα. Για κάποιο λόγο η επιλογή αυτή, όσο το παιχνίδι εξελίσσεται φαίνεται όλο και πιο ανούσια, αφού για κάποιον παράξενο λόγο η ιστορία και οι διάλογοι ταιριάζουν πολύ καλύτερα στην Κασσάνδρα από ότι στον Αλέξιο. Ακόμα και το Voice Acting είναι πιο προσεγμένο και ταιριαστό με το όλο κλίμα της υπόθεσης.
Σε μεγαλύτερη κλίμακα, οι αποφάσεις που καλείται ο παίκτης να πάρει κατά την διάρκεια των 60-70 ωρών του παιχνιδιού είναι πολλές. Οι διάλογοι είναι προσεγμένοι και καλογραμμένοι και πολύ συχνά υπάρχουν επιλογές διαλόγου που είτε σου δίνουν παραπάνω πληροφορίες για την αποστολή, είτε σε επιμορφώνουν για κάποιο γεγονός της αρχαιοελληνικής ιστορίας αλλά και μυθολογίας. Οι αποφάσεις σου έχουν όντως επιπτώσεις που κάποιες φορές είναι εξαιρετικά σημαντικές, ειδικά στην βασική ιστορία όπου έρχεσαι αντιμέτωπος με μερικά κομβικά σημεία που μπορούν να αλλάξουν σε μεγάλο βαθμό την εξέλιξη της. Συνήθως, μάλιστα, δεν είναι ξεκάθαρη η διάκριση μεταξύ σωστής και λάθος επιλογής, κάτι το οποίο καθιστά το παιχνίδι απρόβλεπτο και σε βάζει να σκέφτεσαι σοβαρά, αλλιώς ξέρεις ότι θα σε τιμωρήσει δείχνοντάς σου συμβάντα που θα ήθελες εξαρχής να αποφύγεις. Ευτυχώς, για όσους δεν μπορούν να συμβιβαστούν με τις «λανθασμένες» κατ’ εκείνους επιλογές υπάρχει η δυνατότητα δημιουργίας πολλαπλών save files. Το αρνητικό της ύπαρξης επιλογών είναι πως κάποιες φορές χρησιμοποιούνται σε υπερβολικό βαθμό περιπλέκοντας αχρείαστα καταστάσεις που ήταν εξαρχής πολύ πιο απλές. Ναι μεν δίνει πιο έντονο και ενδιαφέρων τόνο στην ιστορία, αλλά από την άλλη ορισμένες φορές φαίνεται σαν να χρησιμοποιείται επιτηδευμένα επειδή ένα μεγάλο ποσοστό του marketing του παιχνιδιού αφορούσε την ελευθερία σε αυτόν τον τομέα.
Gameplay
Στον τομέα του gameplay η σειρά Assassin’s Creed ακολουθούσε για πολλά χρόνια την ίδια φόρμα, η οποία είχε αρχίσει να δείχνει αισθητά την ηλικία της. Στο Origins έγινε η μεγάλη αλλαγή που οδήγησε στην αναδημιουργία του κλασικού μοντέλου της σειράς. Η μάχη έγινε πιο απαιτητική, έγινε εισαγωγή ολοκληρωμένου loot system με drops και rarities και εξέλιξε περισσότερο τον τομέα του skill tree.Ευτυχώς, όσα δεν κατάφερε να υλοποιήσει το Origins εξ’ ολοκλήρου, τα τελειοποίησε, σχεδόν, το Odyssey.
Η μάχες απαιτούν όντως προσοχή ειδικά στις μεγαλύτερες δυσκολίες, καθώς πρέπει να χρησιμοποιείται σωστά όλο το οπλοστάσιο του χαρακτήρα. Εναλλαγή βασικών όπλων, χρήση του τόξου σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό από το Origins και φυσικά σωστή χρήση των νέων abilities που προστέθηκαν στο παιχνίδι. Τα abilities είναι κατά πλειοψηφία σημαντικά και καθιστούν τη μάχη πιο γρήγορη, έντονη και ευχάριστη. Μία ευχάριστη λεπτομέρεια ήταν το ότι η υπερφυσική τους υπόσταση εξηγούταν με την μυθική δύναμη του Spear of Leonidas το οποίο αποτελεί Isu Artifact, εξ’ ου και οι υπερφυσικές δυνατότητές του. Όλα τα μονοπάτια ικανοτήτων είναι προσεγμένα και ο παίκτης μπορεί να ακολουθήσει όποιο ταιριάζει περισσότερο στο στυλ παιχνιδιού του επιλέγοντας μεταξύ Hunter, Warrior και Assassin. Παρόλα αυτά, συστήνω ανεπιφύλακτα έναν συνδυασμό των τριών, καθώς έτσι δίνονται πολύ περισσότερες δυνατότητες εν ώρα μάχης. Η ναυμαχίες βρίσκονται στα καλύτερα τους, καθώς μπορείτε να αναβαθμίσετε τα πάντα στο πλοίο σας, την Adrestia. Πρόσληψη πληρώματος, αναβάθμιση εξοπλισμού, ακόμα και αλλαγή εμφάνισης του πλοίου και του πληρώματος, όλα αυτά καθιστούν το θαλάσσιο κομμάτι ολοκληρωμένο, δημιουργώντας μία αίσθηση ικανοποίησης, όταν επιτέλους συγκεντρώνονται οι απαραίτητες πρώτες ύλες για την επόμενη αναβάθμιση. Στην αντίθετη πλευρά του νομίσματος βρίσκεται το νέο Conquest mode, το οποίο δεν επιτυγχάνει το όραμα του. Δανειζόμενο στοιχεία από το Shadow of War, δεν καταφέρνει να τα αξιοποιήσει με τον ίδιο τρόπο καθώς πολύ εύκολα μπορεί να δημιουργήσει μία έντονη αίσθηση επανάληψης και να γίνει ανιαρό ή και ανούσιο. Ένα άλλο στοιχείο εμπνευσμένο από το Nemesis System του Shadow of War είναι το Mercenary System, όπου άλλοι κυνηγοί επικηρυγμένων σας αναζητούν τις… χειρότερες στιγμές για να σας δυσκολέψουν ακόμη περισσότερο. Απλό, αλλά επουσιώδες σύστημα καθώς πέρα από την επιπλέον δυσκολία που προσθέτει στις μάχες, σας επιβραβεύει με νέο εξοπλισμό αν καταφέρετε να κατατροπώσετε τους κυνηγούς σας.
Τέλος, ο λόγος γίνεται για το scaling σύστημα, το οποίο κατά την γνώμη μου είναι από τα καλύτερα που έχουν υπάρξει σε RPG παιχνίδι. Τα όπλα που βρίσκετε δεν είναι ποτέ παντοδύναμα, ούτε έχουν τα απόκοσμα buffs των όπλων του Origins. Τεράστιο ρόλο παίζει το επίπεδο του χαρακτήρα στην εξέλιξη των αποστολών. Αν ο χαρακτήρας δεν είναι στο κατάλληλο επίπεδο, οι αποστολές γίνονται ενοχλητικά δύσκολες, αναγκάζοντας έτσι τον παίκτη να εξερευνήσει περισσότερο τον κόσμο του παιχνιδιού πριν προχωρήσει παρακάτω. Αυτό φυσικά μπορεί να δυσαρεστήσει τους… βιαστικούς της υπόθεσης που θέλουν απλά να κατασπαράξουν την βασική ιστορία, αλλά στην πραγματικότητα βοηθάει πολύ στο να χτιστεί σωστά η ατμόσφαιρα της όλης ιδεολογίας μίας πραγματικής… Οδύσσειας και κάνει τον παίκτη να αδημονεί για την εξέλιξη της κύριας πλοκής. Εξάλλου, όταν έχεις έναν τόσο όμορφο και προσεγμένο κόσμο άλλα και side quests με προσωπικότητα, δεν είναι και τόσο κακό να «αναγκάζεσαι» να εξερευνήσεις λίγο παραπάνω, σωστά;
Οπτικοακουστικός τομέας
Τα γραφικά και η παλέτα χρωμάτων στο παιχνίδι συναρπάζουν και σε βάζουν σίγουρα κατευθείαν στην ανάλογη ατμόσφαιρα. Το soundtrack είναι ambient και ατμοσφαιρικό, αλλά και αναζωογονητικό κατά την διάρκεια των μαχών. Το voice acting είναι ή του ύψους ή του βάθους. Οι πρωταγωνιστικοί ρόλοι έχουν κάνει πολύ καλή δουλειά παρουσιάζοντας ένα ευρύτατο φάσμα συναισθημάτων χρησιμοποιώντας την φωνή τους, αλλά μερικοί από τους δευτερεύοντες χαρακτήρες των side quests ακούγονται πολλές φορές σαν πρωταγωνιστές αμήχανης ελληνικής σαπουνόπερας με πλήρη έλλειψη συναισθημάτων και εκφράσεων.
Δυστυχώς, δεν λείπουν τα bugs αφού συχνά παρατηρούνται προβλήματα στην διαύγεια του view distance και διάφορα texture pop-ups τα οποία δεν δημιουργούν σε καμία περίπτωση το φαινόμενο του Assassin’s Creed Unity, αλλά σίγουρα χαλάνε μία εικονική εμπειρία που θα μπορούσε να είναι αψεγάδιαστη, ίσως αν υπήρχε παραπάνω χρόνος για την ανάπτυξη της. Καταλήγοντας, τα frames είναι αρκετά σταθερά σε σχέση με προηγούμενους τίτλους της σειράς, παρόλα αυτά ανά διαστήματα, ειδικά στις μεγάλες πόλεις και κάποιες φορές κατά τη μετάβαση από τον Ίκαρο στον χαρακτήρα, εντοπίζονται μερικά παραπάνω frame drops και μεγαλύτερης διάρκειας loading times που θα μπορούσαν να αποφευχθούν.
Συνοψίζοντας, ο νέος τίτλος της μακροχρόνιας σειράς κάθε άλλο παρά απογοητεύει. Με άρωμα Ελλάδας σε κάθε pixel, ακονισμένους μηχανισμούς, αξιομνημόνευτη διασκευή του αγαπημένου όλων «Ezio’s Family» soundtrack, αλλά και μία δυναμική ιστορία, το Assassin’s Creed Odyssey επιτυγχάνει παρά τα όποια αρνητικά του, να μας ταξιδέψει σε μια αρχαία Ελληνική πραγματικότητα που βρίσκεται πολύ κοντά σε αυτό που φανταζόμασταν. Η σειρά βρίσκεται στα 11 χρόνια ύπαρξής της και από ότι φαίνεται βρήκε ακόμα και τώρα τρόπο να αφήσει το στίγμα της στην βιομηχανία του gaming.
Για περισσότερα νέα, ειδήσεις και Reviews μείνετε συντονισμένοι στο Videogamer Greece!
Ακολουθήστε το Videogamer.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις και τα νέα
ΣΧΟΛΙΑ