Ξεκινάω νοσταλγικά, λέγοντας πως θυμάμαι κάπου πίσω στο 1996, σε μια μικρή καρέκλα στο δωμάτιο μου να καίγομαι ώρες μπροστά στο τότε “high-end” 133 MHz MMX PC μου, σκοτώνοντας δαίμονες ασταμάτητα. Ούτε για φαγητό ούτε για τουαλέτα δεν σηκωνόμουν. Είχα δουλειά! Παρέα με τα φιλαράκια από το δημοτικό και την πολυκατοικία. Μεγαλώσαμε πια αλλά το DOOM θα μείνει πάντα καρφωμένο στο πίσω μέρος του μυαλού μου, μαζί με άλλα διαμάντια της εποχής.
Κλείνω έτσι σύντομα την γραφικότητα και την νοσταλγία. Ας περάσουμε να δούμε τι έχουμε με την δαιμονοκατάσταση που ξέσπασε στον Άρη!
DOOM Gameplay
Τι πιο απλό; Παίζεις έναν τούμπανο τύπο, που σκοτώνει με τα χέρια του δαίμονες. Και το κάνει καλά και με μπόλικο splatter – προφανώς πάμε full mayhem mode, τίποτα λιγότερο! Η αλήθεια είναι ότι είχα καιρό να ευχαριστηθώ FPS τόσο πολύ. Είχα καιρό να μπω σε ένα νέο FPS και να κολλήσω με την μια.
Το DOOM ξεκινάει χαλαρά, με κάποια κλασσικά βαρετά tutorials και tips – για όσους δεν έχουν παίξει ποτέ στην ζωή τους κανένα παιχνίδι – και άμεσα αντιλαμβάνεσαι το χάος στο οποίο βρίσκεσαι. Από την πρώτη κιόλας “σκηνή” γεμίζει η οθόνη μυαλά και αίματα! Επίσης είναι ξεκάθαρο από την πρώτη στιγμή πως πρόκειται για αγχωτικό τίτλο, με αρκετά jump-scares και με καταστάσεις που δεν σε κάνουν να νιώθεις βολικά. Είναι αρκετές οι φορές που πρέπει να ομολογήσω αγχώθηκα ή τρόμαξα – “ζουμάκι” ουκ ολίγες εξ’ αυτών – αλλά εκεί πατάς ότι κουμπί υπάρχει και κόβεις ότι υπάρχει μπροστά σου σε rage mode!
Στο παιχνίδι προσφέρεται πληθώρα από όπλα και εξαρτήματα, προς επιλογή της καλύτερης λύσης για να κάνεις σκόνη ότι κινείται, ενώ υπάρχουν πολλά upgrades και στα όπλα και στην πανοπλία, που προσφέρουν επιπλέον λειτουργίες στην μάχη αλλά και επιπλέον “εξτραδάκια” στην στολή όπως αυξημένη αντίσταση στο damage, περισσότερη ζημιά στους αντιπάλους και ή αυξημένη ζωή.
Σε όλη τη διάρκεια του παιχνιδιού, θα μαζεύετε health και power pick-ups που ή βρίσκονται έτοιμα κάπου στο περιβάλλον, ή “πέφτουν” από τους εχθρούς/δαίμονες όταν τους σκοτώνετε. Έτσι γενικότερα η εμπειρία γίνεται ακόμα πιο γρήγορη, και η μάχη δεν σταματάει ούτε λεπτό για reloads και health regens.
Επίσης υπάρχουν αρκετά cut-scenes και μπόλικη ιστορία που εξελίσσετε όσο προχωράμε τον τίτλο, τα οποία είναι καλοδεχούμενα για όποιον τον ενδιαφέρει η έκβαση της ιστορίας και η σωτηρία του Άρη από τους δαίμονες. Στην πραγματικότητα βέβαια ούτε το ίδιο το DOOM δεν πιστεύει πως έχει ιστορία και δεν παίρνει τον εαυτό του σοβαρά, αφού τα περισσότερα cut-scenes είναι ανούσια. Όσοι από την άλλη απλά απολαμβάνουν την κατακρεούργηση των δαιμόνων, απλά ξεπερνάνε γρήγορα την ιστορία και την αγνοούν, αφού το DOOM δε σου ζητάει να κάνεις και πολλά πράγματα για να προχωρήσεις!
Βέβαια προφανώς το DOOM γίνεται αρκετά μονότονο θα πουν κάποιοι, αφού το γενικότερο μοτίβο επαναλαμβάνεται συνέχεια. Βαρετό δεν το λες. Παραμένει το ίδιο διασκεδαστικό ακόμα και μετά από 800 kills για εμένα προσωπικά, αλλά ακούω και όσους βαρεθούνε στην ώρα επάνω.
Πέρα τώρα από το campaign που διαρκεί περίπου 12 με 13 ώρες, υπάρχει και το multiplayer – πως θα μπορούσε να λείπει άλλωστε – το οποίο είναι καλό, αλλά τίποτα τρομερό ή καινοτόμο. Συγκριτικά δηλαδή με το campaign, το multiplayer το αισθάνεσαι λίγο χαμηλότερης διασκέδασης.
Έχει βέβαια και κάποια ωραία χαρακτηριστικά, όπως το γεγονός πως και εδώ κάνουν την εμφάνιση τους pick-ups είτε για health είτε για όπλα, οπότε γενικά είναι αρκετά αμφίρροπη η τροπή που μπορεί να πάρει κάθε γύρος. Υπάρχει βέβαια και το σκηνικό με το Demon Pick-up, όπου τυχαία κάνει spawn ένα Demon Token, που όποιος προλάβει να το πάρει γίνεται δαίμονας και μετά τρεχάτε ποδαράκια μου…
Τα Γραφικά στο DOOM
Το DOOM 3 ήταν showcase game, που σημαίνει πως ήταν εξοπλισμένο με ότι καλύτερο κυκλοφορούσε πίσω στο 2004, σε ότι αναφορά τα γραφικά. Έτσι και το νέο DOOM έχει ένα εκπληκτικό περιβάλλον, με απίστευτα ωραία τοπία, φωτισμό και particle effects.
Γενικά ψεγάδι εγώ προσωπικά δεν βρήκα τουλάχιστον στο κομμάτι των γραφικών! Απλά και λυτά ΑΠΙΣΤΕΥΤΑ! Τα περιβάλλοντα σε βυθίζουν μέσα τους, οι κλειστοί χώροι είναι αποπνιχτικοί και κλειστοφοβικοί, ενώ η επιφάνεια του Άρη είναι πολύ καλά αποδομένη, με χαοτικό field of view.
Ένα μεγάλο μπράβο στην ομάδα πίσω από τους διαμελισμούς και τα animations, η οποία προφανώς έχει χαλάσει άπειρες ώρες βλέποντας ανθρώπους να δουλεύουν σε σφαγείο, γιατί δεν εξηγείτε αλλιώς το πόσο αληθινά φαίνονται τα πάντα που κομματιάζονται. Ειδικότερα όταν πάρεις το αλυσοπρίονο και ανοίγεις τους δαίμονες σαν κονσέρβες!
Και το καλύτερο όλων, το παιχνίδι καταφέρνει να έχει όλα τα παραπάνω και να τρέχει απίστευτα smooth σε όλες τις καταστάσεις. Δεν υπήρχε νομίζω ούτε μια φορά που να είδα τα fps να πέφτουν κάτω από 80.
Ήχος από την κόλαση
Δεν περίμενα κάτι καλύτερο από απλά τέλειο ήχο. Πολύ καλά ηχητικά εφέ των όπλων, του περιβάλλοντος και βέβαια του splatter. Πολύ ωραία μουσική επένδυση, αρκετά ανεπαίσθητη στα περισσότερα σημεία, ίσα-ίσα για να βοηθάει στην κατακρεούργηση των εχθρών χαρούμενα.
Και βέβαια δεν λείπει η κανονική μουσική επένδυση του τίτλου με το πανέμορφο grudge/rock soundtrack του. Εννοώ ακούστε λίγο το soundtrack του παιχνιδιού στο βίντεο που ακολουθεί και θα καταλάβετε.
Συμπέρασμα
H Bethesda και η id έκαναν πολύ καλή δουλειά στην κυκλοφορία του τέταρτου τίτλου της σειράς, παραδίδοντας έναν τίτλο πιστό σε αυτό που πρεσβεύει το IP του DOOM και παράλληλα που έχει να δώσει κάτι και σε παίκτες που δεν έζησαν το DOOM Madness των προηγουμένων γενιών. Με γραφικά πολυτελείας ακόμα και σε lower-end συστήματα, με ήχο από την κόλαση, και με ένα απίστευτα διασκεδαστικό gameplay.
Αν δεν έχετε στομάχι που να αντέχει το μόνιμο splatter και διαμελισμό, απλά επιλέξτε το “I’m Too Young To Die” mode σε συνδιασμό με λιγότερο Gore, και ευχαριστηθείτε το χαλαρό απόγευμα σας στον κολασμένο Άρη! Κατά τα άλλα είμαι βέβαιος πως θα το ευχαριστηθείτε όσο το ευχαριστιέμαι και εγώ ακόμα!
Ευχαριστούμε πολύ την IGE SA για την παροχή του τίτλου σε PC.
Ακολουθήστε το Videogamer.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις και τα νέα
