10 χρόνια… Σε όποιον και να το ‘λεγε κανείς δεν θα το πίστευε, αλλά πραγματικά τόσο χρειάστηκε για να δοθεί επιτέλους στο κοινό το τότε Final Fantasy XIII Versus, εν τέλει Final Fantasy XV. Και έτσι, λοιπόν, θα ρωτήσει κάποιος: Άξιζε τόσος καιρός ανυπομονησίας και αναμονής; Διαβάστε λοιπόν στο review αυτό την ειλικρινή και όσο το δυνατόν πιο αντικειμενική άποψη μου:
Για να τερματίσω το παιχνίδι, χρειάστηκα 42 ώρες total playtime. Χρόνος σημαντικός. Πρέπει να τονίσω ότι δεν ακολουθούσα μόνο τα main story missions αλλά και πολλά πολλά side missions. Εν ολίγοις, υπάρχουν αμέτρητα πράγματα τα οποία μπορούν να γίνουν στον κόσμο του Eos, τον κόσμο, δηλαδή, του FFXV.
Ζωντανός κόσμος, ζωντανοί ήρωες, ικανοποιητικά sidequests
Ο Eos είναι λοιπόν ένας κόσμος που πραγματικά σφύζει από ζωή. Από την πρώτη στιγμή του παιχνιδιού, ο παίκτης, ως πρίγκιπας Noctis με τη συνοδεία του Ignis, Gladiolus και Prompto καλείται να εξερευνήσει τον τεράστιο αυτό κόσμο (για τα διάφορα “σκαμπανεβάσματα” στην πλοκή δείτε παρακάτω). Δεν πέρασε στιγμή που δεν αισθανόμουν ότι τα πάντα εντός του παιχνιδιού είναι τόσο “αληθοφανή” που και το παραμικρό που έκανα είχε αντίκρυσμα. Ο κόσμος φαντάζει τόσο ρεαλιστικός (και φανταστικός ταυτόχρονα) με πλούσια βλάστηση, πανίδα, αυτοκίνητα να κινούνται στους δρόμους, κατοίκους στις πόλεις και στα χωριά και πολλά πολλά άλλα. Εδώ, φυσικά, μιλάμε επίσης για άψογο, πανέμορφο design: Χαίρεσαι να περιηγείσαι στον κόσμο με τη Regalia, το “πιστό” αυτοκίνητο της παρέας και απλά να κοιτάζεις τα τοπία.
Οι ήρωες του παιχνιδιού είναι επίσης απίστευτα αληθινοί. Το οτιδήποτε γίνεται, σχολιάζεται, το voice-acting είναι ικανοποιητικά καλό και πραγματικά αισθάνεσαι ότι οι τρεις συνοδοί του Noctis “συνοδεύουν” και εσένα, ταυτίζεσαι μαζί τους, σου κρατάνε συντροφιά σε όλη τη διάρκεια του “ταξιδιού”. Καταλαβαίνετε, λοιπόν, ότι είναι από τα παιχνίδια που δένεσαι με τους βασικούς χαρακτήρες, ακριβώς επειδή φαντάζουν τόσο μα τόσο πραγματικοί. Το μοναδικό αρνητικό εδώ είναι ότι το παιχνίδι παρουσιάζει άσκοπα πολλούς δευτερεύοντες χαρακτήρες (κυρίως για χάρη των sidequests) οι οποίοι είναι πολλοί και χωρίς λόγο ύπαρξης τις περισσότερες φορές.
Όσον αφορά τα sidequests, μπορώ να πω ότι είναι από τα λίγα παιχνίδια που με έχουν παρακινήσει να ασχοληθώ με αυτά. Υπάρχει μεγάλη ποικιλία και το παιχνίδι σε κάνει να αισθάνεσαι ότι “έχεις την ανάγκη” να τα ολοκληρώσεις, καθώς μόνο έτσι μπορείς να ανέβεις level, εφόσον κατασκηνώσεις ή κοιμηθείς σε κάποιο κατάλυμα. (Ναι, το leveling up mechanic του παιχνιδιού είναι έξυπνο και προωθεί την αίσθηση ότι είσαι σε αληθινό road-trip).
Γραφικά “από άλλο κόσμο”, απίστευτη μουσική
Αυτά είναι δύο θέματα με τα οποία δεν θα καταπιαστώ ιδιαίτερα. Είναι γνωστή η ΑΑΑ ποιότητα και των δύο στη σειρά Final Fantasy και το “υπ’αριθμόν” 15 παιχνίδι συνεχίζει την μακρόχρονη αυτή παράδοση. Τα γραφικά του παιχνιδιού τα συγκαταλέγω στα κορυφαία current-gen, εφάμιλλα με αυτά του Uncharted 4: A Thief’s End. Τα animations είναι, επιπλέον, ίσως τα καλύτερα που έχουν δημιουργηθεί έως τώρα σε characters. Για τη μουσική… μόνο δύο λέξεις: Yoko Shimomura. Αυτό τα λέει όλα! Οι δύσπιστοι παραπέμπονται στο YouTube για να ακούσουν first-hand το μουσικό αριστούργημα που είναι το soundtrack του παιχνιδιού αυτού.
Πρωτοποριακό σύστημα μάχης, κάθε λογής εχθροί
Το battle system του παιχνιδιού είναι νέο για τη σειρά. Είναι εντελώς real-time και απαιτεί ταχύτητα, προσοχή και συγκέντρωση. Μου άρεσε πάρα πολύ και θεωρώ ότι είναι μια καλή στροφή για τη σειρά, παρότι μερικοί θεωρούν ότι ξεφεύγει πολύ από τον turn-based παραδοσιακό χαρακτήρα της. Δεν πειράζει! Ο κόσμος εξελίσσεται και έτσι πρέπει και μεγάλες σειρές παιχνιδιών σαν αυτή.
Οι εχθροί είναι πραγματικά κάθε λογής: Από τα πιο μικρά πλάσματα που μπορείτε να φανταστείτε, μέχρι κολοσσιαίους αντιπάλους που χρειάζεται πολλή ώρα για να νικηθούν. Ο σχεδιασμός και η λεπτομέρεια είναι για άλλη μια φορά top-class και η μάχη στο παιχνίδι είναι μια εξαιρετικά ευχάριστη εμπειρία!
Πλοκή: Λίγο Versus, λίγο 15
Η ιστορία και πλοκή του παιχνιδιού είναι ίσως και η αχίλλειος φτέρνα του, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι είναι απογοητευτικά. Απλώς, τα τόσα προβλήματα που αντιμετώπισε το παιχνίδι για να βγει αυτά τα 10 χρόνια (μεταφορά από το PS3 στο PS4, rebranding, απόσπαση από τον κόσμο του Final Fantasy XIII) αντικατοπτρίζονται και με το παραπάνω στο σενάριο. Επεξηγηματικά, αν και τα πρώτα 6 κεφάλαια του παιχνιδιού είναι open-world, υπάρχει απόλυτη ελευθερία και ταυτόχρονα η ιστορία αν και λίγο dark έχει ένα ανάλαφρο (σχετικά) feeling, από εκεί και ύστερα το παιχνίδι μεταμορφώνεται ολοκληρωτικά. Η πλοκή γίνεται πλήρως linear (αν και η δυνατότητα για επιστροφή στο open-world παρελθόν είναι δυνατή μέσα από ένα συγκεκριμένο game mechanic) και το “ανάλαφρο dark feeling” γίνεται “άπλετο σκοτάδι” (κυριολεκτικά και μεταφορικά σε κάθε πτυχή του παιχνιδιού και ειδικά στην πλοκή). Είναι όντως, σαν να παίζεις δύο διαφορετικά παιχνίδια από ένα σημείο και ύστερα. Υπάρχει αισθητή διαφορά τόσο στο gameplay όσο και κατά βάση στην ιστορία, η οποία παίρνει “μαύρες” και απαισιόδοξες διαστάσεις (περισσότερα για το finale [spoiler-free] παρακάτω).
Εδώ θα επισημάνω επίσης ότι η ιστορία είχε συγκεκριμένη αρχή, μέση και τέλος, αλλά δυστυχώς δεν “βάθαινε” όσο χρειαζόταν. Απουσίαζαν βασικές σκηνές που έπρεπε να συμπεριληφθούν, το κόψιμο-ράψιμο φαίνεται από την αρχή, αλλά ειδικά στο δεύτερο μέρος του παιχνιδιού και το γεγονός ότι η Square Enix έφτιαξε μια ταινία και σειρά anime ως “πρόλογο” του παιχνιδιού συμβάλλει στο “διαμελισμό” αυτό του story. Πάραυτα, με όλα τις τα μειονεκτήματα, η ιστορία δεν απογοητεύει, απλά σε αφήνει να “ήθελες το κάτι παραπάνω“…
Final Fantasy XV: Το “ήθος” μιας μακρόχρονης σειράς, καταληκτικά
Το παιχνίδι αυτό μου άφησε μια γλυκόξινη αίσθηση. Παρότι το gameplay ήταν εξαιρετικό, η ιστορία είχε πολλή προοπτική (που δυστυχώς όμως έχανε σε συνοχή) και το οπτικοακουστικό υλικό ήταν μαγικό, έφτασε το φινάλε. Ένα φινάλε που με άφησε λιγάκι… παραξενεμένο. Μην το εκλάβετε λάθος, ήταν από τα λίγα μέρη του παιχνιδιού που έδενε απόλυτα στην ιστορία και στο lore του παιχνιδιού και περίπου “το περίμενα αλλά δεν ήθελα να το πιστέψω”. Είναι ένα φινάλε που (όπως και το παιχνίδι) έχει διχάσει κάπως την κοινότητα και οι μισοί είτε το θεωρούν αριστουργηματικό και οι άλλοι μισοί θεωρούν ότι είναι απαράδεκτο. Η αλήθεια είναι ότι άφησε πολλά ερωτηματικά και πολλά “θέματα” εντελώς ανοιχτά (ευελπιστώ τα DLCs που έχουν δρομολογηθεί να δίνουν ένα όμορφο κλείσιμο σε αυτά). Δεν μπορώ, λοιπόν, να πω ούτε πως το λάτρεψα, ούτε ότι το μίσησα. Απλά αυτό που έγραψα παραπάνω: Μια γλυκόξινη αίσθηση, λίγο κακή, λίγο καλή (Το παιχνίδι, βέβαια, συνεχίζεται γιατί μένουν αμέτρητα quests ακόμα που έχω να τελειώσω)!
Όμως, κάπου εδώ στο τέλος, πρέπει να τονίσω τα εξής: Το Final Fantasy XV είναι ένα παιχνίδι, που όπως όλοι οι προκάτοχοι του, περιστρέφεται γύρω από κάποια ηθικά διλήμματα, κάποια θέματα ηθικής που απασχολούν. Και το παιχνίδι δεν αποτυγχάνει στο να μεταφέρει, παρ’όλες τις αδυναμίες, ακριβώς το αίσθημα αυτό: Τι είναι η υπευθυνότητα; Τι εστί αδελφοσύνη, ανιδιοτελής αγάπη; Πως, ένας άνθρωπος καλείται, μέσα από ένα φαινομενικά απλό και ξέγνοιαστο “ταξιδάκι αναψυχής”, να ωριμάσει, να μεγαλώσει και να αναλάβει μια τεράστια ευθύνη που του έχει ανατεθεί από τη γέννηση του δίχως να το γνωρίζει. Πως, ένας άνθρωπος καλείται να επιλέξει το Κοινό Καλό, και να θυσιάσει για αυτό τα πάντα. Πως, οι άνθρωποι που έχουμε δίπλα μας είναι αυτοί που μας βοηθούν στο να γίνουμε υπεύθυνοι, μέσα από την αγάπη που μας δείχνουν. Πως η ζωή είναι σαν ένα “ταξιδάκι αναψυχής“: φαίνεται απλή, φαίνεται διασκεδαστική, κι όμως έχει δυσκολίες και κακουχίες και μπορεί να χάσουμε τον έλεγχο λόγω των εξωτερικών παραγόντων, λόγω “ανωτέρας βίας“. Κι όμως, αυτό που μας καλεί το FFXV να κάνουμε (με μια αριστουργηματική “επιλογή” στο φινάλε) είναι το εξής: “Απολαύστε την κάθε στιγμή, ακόμα και την πιο μικρή, με τους ανθρώπους που έχετε κοντά σας· με τους ανθρώπους που σας κάνουν καλύτερους, που σας κάνουν αυτό που είστε“.
Ακολουθήστε το Videogamer.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις και τα νέα
ΣΧΟΛΙΑ